Kızlarıma..

Bugün gökyüzü gri den açık sarıya, sonra turuncuya, sonra kızıla çaldı. Uzun bir süre, belki de gözümü ayırmamaya özen göstererek baktığım için uzun geldi, o doğanın güzelliğini seyrettim. Hayranlıkla. Sonra gün batmaya, renkler yavaş yavaş kaybolmaya başladı.


Tıpkı hayatın kendisi belki de değişken duygularımız gibi.. Bir ümitsizlik sonra dopamın tepecik ve dağları ile yeniden yeşeren umudumuz gibi.

Asla pes etmeden yaşamak diye birşey var kodlamamızda. İyi ki öyle.

Ama şundan eminim.

Sevgi. Özellikle evlat sevgisinin ölçüm birimi yok, sınırların ötesinde gibi.

Çok seviyorum.

Her halde. Her an, her durumda. Her saatte. Uyusam bile.

Çocuk başlı başına bir mutluluk.

Doğurmak da mühim değil. O sevgiyi bırakmamak, ona sarılmak çok önemli.

Birgün büyüyüp burayı okudukları zaman onları sınırsız çok sevdiğimi bilsinler istiyorum.

Asla pes etmeden, boyun eğmeden, dürüst ve dimdik, ömür boyu öğrenereki üreterek, en başta sağlıkla, eğitimden, bilimden vazgeçmeden yaşamalarını diliyorum. Mutluluk, huzur yanıbaşından hiç eksik olmasın.

Bu kadar..