Doğumgünü muhabbeti & Sütlaç'ın Tadı

Yine IG'de birkaç defa gördükten sonra dayanamadım ve Sütlaç yaptım. Benim sevdiğim saatlerce kaynatılan ve hiç bir katkı maddesi koymadan pirincin nişastası ile koyulaşan, şekeri az,kremsi tadı baskın olandır. Üzerine fındık veya ceviz ve biraz da tarçın serptin mi tadından yenmiyor. Bu defa gerçekten o kadar ocak başında duracak ne vaktim ne de halim vardı. Tam biraz önce anlattığım sütlacın tadını tutturamasamda 70 % yaklaştım diyebilirim. Yarım kilo süte 1 çay bardağı sıvı krema ekledim. Ocağa alıp yarım çay bardağı pirinç ekleyip orta ateşte kaynayana kadar ara sıra karıştırdım. Kaynayınca 3 y.k. şeker ve 1 paket vanilyayı da ekledim. 1,5 y.k. Mısır nişastasını biraz suyla açıp tencereye döküp sütlacı bir taşımlık daha kaynattım. Cam kaselere bölüp soğumaya bıraktım. Soğuyunca evde bulunan cevizleri kırıp, biraz da tarçın serpip afiyetle yedik.
Şimdi gelelim başlığın diğer konusuna..

Fotoğrafta kuzum doğum sonrası hastaneden çıkarken arabada çekilen ilk fotoğrafı. Nasıl da minikmiş, yıllar nasıl da geçmiş, büyümüş inanamıyorum. Değişmeyen tek bir şey var o da hala pamuk olması.. Tatlı pamuk şekerim..18 Aralık'da iki yaşına basacak olan kuzumun doğumgününü kutlamaya karar verdik. Ailece 18inde 22sinde ise dost ve arkadaşlarla...

Tanıdık bir bayan neden kutladığımızı, çocuğun birşey anlamadığını ve çok gereksiz olduğunu söyledi.

Haklısın dedim. İlk yıllar bizim için, ileride ise kızım istediği için kutlayacağız dedim. Hatırlamaz ki dedi... 

Burada yanılıyorsun dedim, hatırlar..

Gözlerimi kapasam yüreğimle dokunabiliyorum..Bulanık görüntülerden, en net görüntülere kadar öyle çok doğumgünü hatırlarım ki.. Hatırlamadıklarım ise kare kare elimde. Ahşap turkuaz ve gül kurusu renkleri ağırlıklı bir kutunun içinde saklı. Ara sıra bakar, kendimi sarılıp sarmalanmış, mutlu bir kız çocuğu gibi hissederim. Dedemin veya dayılarımın kucağında, toplu fotoğrafın ortasında önden iki dişi eksik sırıtıyorum. Bazılarında ise dişim bile yok, altım bezli.. :) Önümde özenle dizilmiş sofra ve o zamanlar doğumgünlerinin vazgeçilmez pastası. 3 katlı, çikolata soslu, bol tereyağlı pastane pastası. O tadı bile hatırlıyorum.. Şimdi asla yemem, fakat anılarımda öyle muazzam bir lezzete sahip ki, şimdi en iyi pastada bile o lezzeti bulamam..

Kıvırcık salatam anneannem, saçlarına hafif kırlar serpiştirilmiş dedem.. Ajda Pekkan Saçlı annem... Komşumuz Cemal Amca, ailesi ve nicesi.. 

Şimdi düşünüyorum ben bunu çocuğumdan ve bizlerden neden mahrum bırakayım ki. Üzerinden yıllar geçsede, tadı damağında, neşeli gülüşler kulağında, mutlu yüzler belleğinde kalacak. Hatırlamadığını ise fazlasıyla fotoğraflardan alacak. Biz olmasak da onlar olacak, belki de en zor zamanlarında o fotoğrafların uyandırdığı anılarla beslenip güçlenip ayağa kalkıcak.. Bilemiyorum. En başta elimizden geldiğince manevi ne varsa verebilmek. 

Araya parantez açıp bir şey paylaşmak istiyorum. Yıllar önce bir avukatla tanışmıştım arkadaş grubunda. Okulu yeni bitirmişti ve aynı şekilde avukat olan abisinin yanında staja başlayacaktı. Dört erkek kardeş 2si avukat 2si mühendis olmuştu.  Sohbetler dönüp ailelerin yatırımına geldi..Herkes anlattı: Bizim şurda evimiz, şurda bağımız, şurda yazlığımız falan var.. Bu çocuk dimdik ve bundan gayet memnun ve mesut olduğu anlaşılır bir ifadeyle: 'Bizim hiç birşeyimiz yok', dedi. ' Ailemiz bize o kadar çok sevgi verdi ki, o kadar mutlu bir hayatımız oldu ki daha ne olsun. Bütün çabaları bizi iyi birer birey olarak yetiştirmekti. İyi bir meslek sahibi olmamız için harcadılar ellerindekini..' Herkes bir anda irkildi, mahçup oldu. Ben tasdikli sulu göz, gözlerim doldu, tüylerim diken diken oldu.. Bunları öyle samimi ve mutlu söyledi ki, diğerleri söylediklerinden utandı.. 

Eksik olan mutluluk ise bazılarının yüzüne gölge gibi düştü.. Parantezi kapattım :)

Ben de kızımın  düzgün,dürüst, kendine ve çevresine faydalı, cesur, mutlu bir insan olsun isterim .Allah sağlıklı, huzurlu, hayallerine sahip olduğu uzun bir ömür versin evlatlarımıza.. Gerisi boş.. ;)

12.12.12