Bir dikiş Projesi ve Hikayesi

Burada bahsettiğim ve ama bir türlü başına oturamadığım projem sonunda bitti. Bu aralar herkesin yazlıkta olması sebebi ile kızımın düzeni ve dengesi değişti maalesef.
Özellikle büyükannelerin, dedenin, ve neredeyse hergün oynadığı kuzen çocuklarının bir anda olmaması kızımı çok etkiledi. İki sokak öteden bile arabayla geçince 'nenne / dede' diyor.

Çok üzülüyorum, ama yapacak birşey yok şu anda. Bende onu mutlu etmek için sürekli onunla ilgileniyorum. Parklara, çocuklu buluşmalara gidiyorum. Dikişe,kendime zamanım kalmıyor. Birde bu huzursuzlukla uykuya direniyor. Odasında büyük bir koltuk var uyuyuncaya kadar yanına uzanıyorum. Uyuduktan sonra yatağına koyuyorum.

Önceden kendisi uyuyordu..Acaba bizde bırakıp gideriz diye mi korkuyor.. :(( Çocuk tatili veya mecburi gitmeleri anlamıyor. Neden beni bırakıp gittiler diye düşünüyor. Ve bu durum birkaç hafta ve birkaç ay daha devam edebilir. Psikilog arkadaşım daha anlayışlı daha ilgili olmamızı söyledi. Zaten insan bazı şeyleri anladıktan sonra kesinlikle sabırlı ve anlayışlı oluyor. Ama çok üzülüyorum ya..

Bu yüzden uzun zamandır dikiş makinemin başına oturmamıştım. Fakat dün eşim de evde olunca baba kız gezmeye gittiler, bende hemen makinemin başına geçtim..

Kızıma çamaşır sepeti diktim. Çamaşırlarını değiştirirken artık hop kirli çamaşırları çamaşır 'çantasına' atıyorum. :)

 Elimi çabuk tuttum, yani aşklarım eve dönmeden bitsin istedim. 

Kızımla neler yaptğımızı önümüzdeki günlerde anlatacağım. Sıkılmaya vakti kalmıyor. Ara sıra üzülüyor ama bunu minimuma indirmek için elimizden geleni yapıyoruz. İşte kalabalık bir ailede büyümenin dezavantajları da bu maalesef... Ama babamızın yoğun işleri yüzünden biz gidemiyoruz bu yaz. İşte böyle.. Umarım sizlerde iyisinizdir ;)