İyiki yüzünü gösterdin!



Bugün öğlen vakti masamın hali.. İyiki biraz yüzünü gösterdi güneş. Güç bende sandım birden! Koştum gittim bir kahve, dün bahsettiğim kurabiyeleri alıp kendimi kalıplar ve kumaşlarla çevrili dikiş makinamın yanına attım. Birde Zeki Müren'i açtım tam kendimden geçtim. Eski anıların yeni kahramanı oldum o anda. Canım anneannemi hatırladım.
Ne zaman dikiş makinama güneş vursa onu hatırlarım. Geçmişim sanki o anlardan ibaret. Anneanneme olan sevgim sayesinde katil veya psikopat yaratıkların ailesini anlayacağımı öğrendim. Yani o ne yapsaydı, ki yaşlı pamuğum napsın atamazdım.. Ayy ne geniş aldım? Kaş yapıyım derken göz çıkarıcam şimdi. :) Başta ruhumu sahibi boncuğuma sonra diğer aile fertlerine ayıp olmadan olayı bağlıyım.
Karla kaplı günde biraz güneşi görünce cenneti garantiledim sanki, coştum bir yelek diktim, kumaştan.
Ama önünü nasıl yapacağıma karar veremedim. Fırfır ve gülllerden gına geldi. :P

Napsam acaba :P

Yorumlar

Yorum Gönder